เดวิด อากีลาร์ (David Aguilar) เกิดมาไม่ครบสามสิบสอง แขนพิการด้วยโรค Poland syndrome แขนขวาของเขายาวเพียงข้อพับ ไร้มือ ตอนเด็กๆ เขาถูกล้อเลียนเสมอ จึงชอบเก็บตัวเล่นตัวต่อเลโก เขาจะจมตัวเองในโลกใหม่ ประดิษฐ์สร้างสรรค์รูปทรงต่างๆ แทนกายภาพที่ขาดไป

เขาเล่นเลโกตั้งแต่อายุห้าขวบ

ครั้นอายุเก้าขวบ เขาสร้างแขนเทียมให้ตัวเองด้วยตัวเลโก เขาตั้งชื่อแขนเทียมของเขาว่า MK-I (Mark 1) ตามหนังเรื่อง Iron Man

จนเมื่ออายุสิบเจ็ด เขาก็ทำแขนเทียมจากตัวเลโกที่ใช้งานได้จริง เขาสาธิตแขนเทียมโดยการวิดพื้นด้วยสองแขน

เขาปรับปรุงแขนเทียมมาเรื่อยๆ หลายเวอร์ชั่น เวอร์ชั่นล่าสุด MK-5 ซับซ้อนขึ้น ติดมอเตอร์ไฟฟ้า ทำงานได้ดีขึ้น

เดวิดตั้งชื่อฉายาตนเองว่า Hand Solo คล้ายชื่อตัวละคร Han Solo ในหนังชุด Star Wars

เวลานี้เขาเป็นนักศึกษา สนใจศาสตร์ด้านหุ่นยนต์ เขาได้ครองตำแหน่ง Guinness World Record ผู้คนรู้จักเขามากขึ้น

วันหนึ่งเมื่อมองแขนเทียมของตัวเอง เขาก็เชื่อว่าเขาสามารถช่วยคนอื่นที่ประสบปัญหาเดียวกัน

วันหนึ่งเขาได้รับอีเมลจากผู้หญิงฝรั่งเศสคนหนึ่ง เล่าว่าลูกชายอายุแปดขวบของเธอไม่มีแขนทั้งสองข้าง หมอช่วยอะไรไม่ได้ เพราะแขนเทียมมีนำหนักเกินไปสำหรับเด็กวัยนี้ เธอถามเขาว่า "คุณพอจะช่วยได้ไหม?"

เดวิดสัญญาจะช่วย และหลายเดือนต่อมา เด็กน้อยวัยแปดขวบก็ได้รับแขนเทียมเลโกน้ำหนักเบาหวิวแต่ใช้งานได้จริง ต้นทุนของมันเพียง 18 ดอลลาร์เท่านั้น

เมื่อเห็นรอยยิ้มเบิกบานของเด็กน้อย เขาก็นึกถึงตัวเองในวัยเด็กที่ผ่านการถูกรังแก เพราะไม่เหมือนคนอื่น

เขารู้ว่าสิ่งประดิษฐ์ของเขาจะทำให้เด็กน้อยมั่นใจในตัวเองขึ้น

การเล่นเลโกเป็นการหนีจากโลกแห่งความจริงที่มีคนรังแก แต่การยกระดับการเล่นเป็นการช่วยเหลือคนอื่นทำให้เขารู้สึกว่า ชีวิตของเขาไม่ไร้ค่าอย่างที่คนอื่นเห็นในแว่บแรก

เขาเชื่อว่าในอนาคตเขายังสามารถช่วยเหลือคนอีกจำนวนมาก

เขาเป็น Iron Man ตัวจริงที่ทำด้วยพลาสติก

โลกเรามีคนเกิดมาไม่ครบสามสิบสองเสมอ ความแตกต่างอยู่ที่คนหนึ่งยอมรับความไม่ครบสามสิบสอง อีกคนหนึ่งทำทุกอย่างเพื่อข้ามอุปสรรคนั้น

เดวิดดิ้นรนช่วยตนเองจนก้าวพ้นอุปสรรคทางกายภาพ แล้วก้าวต่อไปช่วยคนอื่น

คนบางคนเกิดมาไม่ครบสามสิบสอง แต่มีมากกว่าสามสิบสอง

(รูปซ้าย : เดวิด อากีลาร์ รูปขวา : เด็กน้อยที่เขาช่วย)

..................

จาก มากกว่าสามสิบสอง / วินทร์ เลียววาริณ

49 บทความกำลังใจ ราคาเพียง 250 บาท = บทความละ 5.10 บาท (ไม่คิดค่าส่ง)
หนังสือหมดเมื่อไร จะไม่ตีพิมพ์ใหม่แล้ว

https://www.winbookclub.com/store/detail/195/มากกว่าสามสิบสอง

https://s.shopee.co.th/9UlyhN6c1q

โปรโมชั่นคอมโบ https://www.winbookclub.com/store/detail/196/แพคเกจพิเศษ%203%20in%201

Shopee https://s.shopee.co.th/9UlyhN6c1q 
โปรโมชั่นคอมโบ https://s.shopee.co.th/8zpi6W2V3T

(ภาพจาก guinnessworldrecords.com และ france24.com)

ร่วมเป็น 1 เสียง แสดงจุดยืนว่า "เราไม่เอากาสิโน" ได้ที่ 
https://forms.gle/PBBBYki6Lbcb4HZh9 

มีคนเคยวิเคราะห์ว่า เหตุที่ชาวโอกินาวาแห่งญี่ปุ่นมีอายุยืนยาวเพราะมีทัศนคติที่ดีในการมองชีวิต

พวกเขามองว่าทุกวันเป็นวันดี

พวกเขารอคอยวันรุ่งขึ้นเหมือนเด็กน้อยในคืนคริสต์มาส อีฟ หรือคืนก่อนตรุษจีน รอคอยวันสำคัญที่กำลังมาถึงพร้อมของขวัญคริสต์มาสและแต๊ะเอียด้วยหัวใจที่ตื่นเต้น

พวกเขามีเหตุผลที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เพราะวันใหม่เป็นวันดี

ไม่ว่าการวิเคราะห์นี้จะจริงหรือไม่ หรือว่ามีปัจจัยอื่น ๆ ที่ทำให้คนในพื้นที่หนึ่งมีอายุยืนกว่าคนในพื้นที่อื่น เช่น พันธุกรรม อาหาร ภูมิประเทศ ภูมิอากาศ ฯลฯ เราก็เห็นพ้องต้องกันว่า ทัศนคติที่ดีช่วยให้จิตใจดี จิตใจดีทำให้ร่างกายดี

ชาวญี่ปุ่นเรียกชื่อเหตุผลที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้าอย่างนี้ว่า อิคิงะอิ (生き甲斐 - Ikigai) ซึ่งเป็นปรัชญาการมองชีวิตอย่างหนึ่ง

อิคิงะอิ มาจากคำว่า อิคิ (生き) แปลว่าชีวิตหรือมีชีวิต กับคำว่า งะอิ (甲斐) แปลว่า คุณค่า

อิคิงะอิคือคุณค่าของการมีชีวิต

คือสิ่งที่มีค่าพอให้เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

คือเหตุผลที่เรายังลืมตาในตอนเช้าและหายใจต่อไป

คือเหตุผลที่เราทำงานทุกวันโดยไม่บ่น

คือเหตุผลที่เรายังยิ้มได้แม้ในวันที่มีอุปสรรคขวางหน้า

อิคิงะอิอาจจะเป็นจุดหมายหรือเป้าหมายในชีวิตซึ่งผลักดันเราเช่น ความปรารถนาจะเรียนจบคณะใดคณะหนึ่ง หรือประสบความสำเร็จในชีวิต แต่ความจริงแล้วมันครอบคลุมกว้างกว่าแค่จุดหมายเพราะจุดหมายนั้นสิ้นสุดได้ แต่ชีวิตมีมากกว่านั้น

อิคิงะอิไม่เกี่ยวกับเรื่องฐานะเงินทอง สถานะสังคม ไม่ต้องมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ จึงจะอยากตื่นขึ้นมาในตอนเช้า คนร่ำรวยจำนวนมากก็ตื่นเช้ามาทำงาน

ชาวญี่ปุ่นเชื่อว่าเราทุกคนมีอิคิงะอิ ทุกคนมีเหตุผลที่อยากมีชีวิตต่อไป

แน่ละ ในชีวิตจริงหลายคนอาจไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ต่อไป บางคนไม่เคยคิดอยากอยู่ในโลก ไม่อยากเจอวันพรุ่งนี้ ที่ตื่นทุกเช้าก็เพราะความจำเป็น ต้องเลี้ยงเมียหนึ่ง ลูกสอง กับหมาสามตัว และชดใช้หนี้คงค้างอีกยี่สิบปี ไม่ค่อยมีอารมณ์ตื่นขึ้นมาดูฟ้าวันใหม่เลย

แต่ในเมื่อเราเกิดมาแล้ว เราจะเลือกใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างไร ทุกข์หรือสุข?

สมมุติว่าเราต้องย้ายบ้านไปอยู่ ณ สถานที่ไม่คุ้นเคย ยกตัวอย่าง เช่น คุก เราจำเป็นต้องปรับตัวให้อยู่ในสถานที่นั้น เราจะต้องเลือกว่าจะอยู่ในนั้นอย่างทุกข์ไปตลอด หรือว่าสุขเท่าที่เป็นไปได้ ขึ้นกับว่าเรามองโลกอย่างไร

อิคิงะอิจึงเป็นวิธีมองชีวิตมากกว่ารูปแบบ

อิคิงะอิมีนัยของความรู้สึกพึงใจที่ได้อยู่ในโลก รู้สึกเต็มตื้น รู้สึกว่าชีวิตมีค่า รู้สึกว่าได้ทำงานที่ถนัดและเป็นประโยชน์ต่อคนอื่น สิ่งนี้ทำให้เรารู้สึกมีคุณค่าที่ทำให้เราอยากอยู่ต่อ ยิ้มได้เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า รู้ว่ามีสิ่งที่น่าสนใจรอเราทำ

จะมองอย่างนี้ได้ต้องมีโลกทัศน์ที่กว้างและความรักเต็มหัวใจ

....................

จาก เหตุผลที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า / วินทร์ เลียววาริณ

56 บทความกำลังใจ ราคาเพียง 200 บาท = บทความละ 3.5 บาท (ไม่คิดค่าส่ง)

หนังสือหมดเมื่อไร จะไม่ตีพิมพ์ใหม่แล้ว

https://www.winbookclub.com/store/detail/187/เหตุผลที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า

Shopee https://s.shopee.co.th/60Bx1VKarm

Shopee โปรโมชั่น https://s.shopee.co.th/6pl417244u  

ชุดรวมคอมโบ
https://s.shopee.co.th/704cN8tiKH 
https://www.winbookclub.com/store/detail/233/R2%20ชุดรวมมิตร%202  

(ปีนี้ครบ 30 ปีภาพยนตร์เรื่อง Seven ผู้สร้างนำกลับมาฉายแบบ Re-release ท่านที่พลาดเรื่องนี้มาสามสิบปี ก็ดูได้ในโรงหนังตอนนี้นะครับ ส่วนท่านที่จะดูซ้ำเป็นรอบที่ 7 ก็เชิญตามอัธยาศัย งานของ เดวิด ฟินเชอร์ เรื่องนี้ กลายเป็นคลาสสิกไปแล้ว

นี่คือรีวิวเก่า นำมาลงซ้ำ)

.........................

ฆาตกรฆ่าต่อเนื่องจำเป็นต้องเป็นคนบ้าหรือไม่? ศาลเตี้ยเกี่ยวกับการเทศน์ธรรมได้หรือไม่? อะไรคือเส้นแบ่งระหว่างความดีกับความเลว? ในเมืองโสโครกที่เต็มไปด้วยคนบาป เราจำเป็นต้องอดทนกับคนบาปหรือไม่? โลกมีคนบริสุทธิ์จริงหรือ? ทำไมเราเรียกเหยื่อที่ถูกฆ่าว่า 'ผู้บริสุทธิ์' แม้ว่าเขาไม่ใช่คนดี?

Seven (บางทีสะกด Se7en) เป็นหนังอาชญากรรม แต่เข้าไปในพื้นที่ของปรัชญา และกระตุกต่อมคิด

ชื่อเรื่อง Seven หมายถึง seven deadly sins บาปทั้งเจ็ดในทางคริสต์ (แต่ไม่ได้จารึกในไบเบิล) ประกอบด้วย pride (ยโส), greed (โลภ), wrath (โกรธ), envy (ริษยา), lust (ใคร่), gluttony (ตะกละ) และ sloth (เกียจคร้าน)

คอนเส็ปต์หลักของเรื่องคือใช้ seven deadly sins เป็นแกนเดินเรื่อง บวกกับ 'คำพิพากษา' ที่ตัดสินโดยตัวละคร จอห์น โด

ลงโทษคนบาปด้วยการทำบาป

ตามปกติ ชื่อ John Doe เป็นนามที่ตั้งให้กับคนที่เราไม่รู้ว่าเป็นใคร ถ้าเป็นผู้หญิงเรียก Jane Doe ดังนั้นชื่อตัวละครนี้จึงเป็นสัญลักษณ์กลางๆ มันอาจเป็นใครก็ได้ที่เบื่อหน่ายโลกของคนบาป อาจเป็นคุณก็ได้

ตัวละคร จอห์น โด บอกว่า เรามองเห็นบาปทั้งเจ็ดในทุกมุมถนน แต่เราต้องอดทนกับมัน วันแล้ววันเล่า เราสามารถสร้าง 'Judgment Day' ด้วยมือเราเอง

เช่นเดียวกับชื่อกลางๆ John Doe ฉากของเรื่องก็เป็นกลางเช่นกัน เราไม่รู้ว่ามันเป็นเมืองอะไร อยู่ที่ไหนในโลก แต่เรารู้ว่ามันเป็นเมืองหมองหม่นอย่างเป็นรูปธรรม นั่นคือฉากเมืองทั้งเรื่องฝนตก หม่นมัว มันเป็นเมืองสกปรก อัปลักษณ์ เต็มไปด้วยอาชญากรรม

มอร์แกน ฟรีแมน รับบทนักสืบอาวุโส วิลเลียม ซอมเมอร์เซ็ท แบรด พิตต์ รับบทนักสืบ เดวิด มิลล์ส และ เควิน สเปซีย์ รับบท John Doe ทั้งสามเป็นแกนหลักในการเล่าเรื่อง และทุกคนก็แสดงได้ดี

บทกระชับมาก สั้น ห้วน แต่เข้าใจ และชกเข้าเป้าอย่างรวดเร็ว เขียนบทโดย Andrew Kevin Walker (คนร่วมเขียนบท The Game และ Fight Club แต่ไม่ได้เครดิต) ได้รับเสนอชิง BAFTA Best Original Screenplay

บทพูดฉลาด และบางทีก็ขำในตอนที่ไม่ควรขำ เช่น ตอนที่มิลล์สด่า จอห์น โด

"You're no messiah. You're a movie of the week. You're a fucking t-shirt, at best."

ด้วยบทที่ดี ฉลาด ฉากดี โครงเรื่องดี ลำดับจังหวะเรื่องดี โทนเรื่องดี กระชับ ลงตัวแบบ milimalism เรื่องจึงลงตัวทุกอย่าง แม้ว่าจะมีฉากรุนแรง แต่ก็แสดงเท่าที่จำเป็น

นี่เป็นงานชิ้นที่สองของ เดวิด ฟินเชอร์ ถัดจาก Alien 3 พิสูจน์ว่าเขาคุมงานอยู่หมัด
และมันเป็นงานในแนวทางของเขา เห็นได้ว่าเขาทำหนังแนวนี้อีกหลายเรื่อง เช่น Fight Club, Zodiac, The Girl with the Dragon Tattoo, Gone Girl, Mindhunter

ตัวละครซอมเมอร์เซ็ทยกคำพูดของเฮมิงเวย์มาพูดในตอนท้ายว่า "'The world is a fine place and worth fighting for.' I agree with the second part."

โลกของ Seven ก็คือโลกของเรา เราจมอยู่ในเมืองที่เราเกลียด เราไม่ชอบเมืองที่เราอยู่ เราไม่ชอบระบบ แต่เรากลับอดทนอยู่กับมัน

เพราะบางทีโลกไม่เคยมีเมืองที่มีแสงสว่าง มีแต่เมืองที่หมองหม่น มืดเทา และฝนตกตลอดเวลา

10/10

ฉายในโรงภาพยนตร์

วินทร์ เลียววาริณ
มกราคม 2025

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ผมจัดหนักเรื่องบ่อน และอาจจะจัดหนักต่อไปอีกสักอาทิตย์หรือเป็นเดือน เพราะเป็นช่วงที่มันกำลังเป็นลูกผีลูกคน

จุดยืนของผมในเรื่องนี้ชัดเจนมาหลายสิบปีแล้ว คือต่อต้านคาสิโน ไม่ว่าจะเรียกมันว่าอะไร หรืออ้างความชอบธรรม หรือประโยชน์อะไร

เพราะในความเห็นของผม หลังจากไตร่ตรองอย่างรอบคอบและมองทุกมุมแล้ว มันมีแต่โทษอย่างเดียว

แม้ดูเผินๆ จะมีประโยชน์บ้าง แต่วิเคราะห์แล้ว ประโยชน์ระยะสั้น (เงิน) คือโทษระยะยาว (คุณภาพคน)

โทษระยะยาวคือประเทศพัง

ไม่ได้พูดเล่น ถ้าคนไร้คุณภาพ ต่อให้ประเทศนั้นมีทรัพยากรธรรมชาติมากแค่ไหน ก็พัง

คิดง่ายๆ ถ้ามันเป็นเรื่องดี ชาวโลกทุกประเทศก็คงไม่ต้องถกกันนานขนาดนี้ และป่านนี้เราก็คงมีบ่อนคาสิโนมากเท่าร้านกาแฟ

สำหรับคนที่เห็นด้วยว่าควรสร้างบ่อน ผมก็เคารพความคิดนั้น ถือว่าเป็นคนละมุมมอง คนละความคิด คนละคลื่นความถี่ แต่ผมจะพยายามแย้งพวกเขาด้วยข้อมูลและความรู้

เพราะเห็นว่าในเรื่องนี้ เราควรตัดสินด้วยความรู้มากกว่าความรู้สึก

ในฐานะนักเขียน ผมถือเป็นหน้าที่ให้ความรู้ ให้ข้อมูล ให้มุมมองที่คนอื่นอาจไม่ทันคิด และที่นักการเมืองไม่ยอมพูด แล้วไปคิดต่อเอาเองว่าจะสร้างบ่อนหรือไม่สร้าง

ผมชอบมองภาพกว้าง มองภาพไกล คิดไปไกลถึงลูกหลานของเรา และถามเสมอว่า ประเทศของเราจะเป็นอย่างไรใน 30-50 ปีข้างหน้า

คนไทยจะมีคุณภาพหรือไร้คุณภาพใน 30-50 ปีข้างหน้า

ผมเชื่อเสมอว่า คนมีคุณภาพจะสร้างสังคมที่มีคุณภาพ และสังคมที่มีคุณภาพก็จะสร้างความสงบสุขให้แผ่นดิน

ไม่มีทางเลยที่คนมีคุณภาพจะอยากได้สังคมล้มเหลว ไร้ความสุข

ดังนั้นนโยบายอะไรก็ตามที่พาเราไปสู่สภาวะคนไร้คุณภาพ ไม่ว่าระยะสั้นจะดีแค่ไหน ถือว่าไม่ดีทั้งสิ้น

นี่เป็นมุมมองและความเห็นของผม ใครเห็นด้วย ก็ไปช่วยลงชื่อต้านกาสิโน

https://forms.gle/PBBBYki6Lbcb4HZh9

วินทร์ เลียววาริณ
19 มกราคม 2568