ในรอบ 20 ปีนี้ งานหนังสือมีนักเขียนจำนวนหนึ่งมาเปิดบูธขายหนังสือเอง และเป็นพื้นที่เชื่อมสัมพันธ์กับลูกค้า งานหนังสือเป็นโอกาสเดียวที่จะพบนักอ่าน แบบต่อหน้าต่อตา

จำนวนนักเขียนที่ใช้โมเดลเขียนเองขายเองลดลงเรื่อยๆ ตอนนี้เหลือไม่กี่คน

ประการหนึ่งเพราะรายได้ไม่คุมค่าบูธ

ประการหนึ่งเพราะงานหนังสือกินแรงมาก

ต้องทำทุกอย่าง จัดการเรื่องบูธ เรื่องการขนส่ง เรื่องคน และพบปะผู้อ่าน

ต้องสวมหมวกหลายใบ

นักเขียนหลายคนก็เป็นพวก introvert ไม่ค่อยอยากเจอพื้นที่ที่คนมาก เสียงดังอยู่แล้ว

งานหนังสือสิบกว่าวันจึงทำให้หมดแรง

นี่จบงานหนังสือ ผมก็ต้องพักฟื้นอีกหลายวัน เพราะในช่วงงาน ระบบต่างๆ รวนหมด เขียนงานไม่ได้

อีกประการ อายุก็เพ่ิมขึ้นทุกปี ร่างกายถดถอยลงไปเรื่อยๆ จบงานหนังสือก็ไม่สบาย

คงต้องปรับตัว ปีหน้าอาจต้องลดรอบลง ไม่งั้นจะเจ็บป่วยง่ายขึ้น

บางครั้งผมเคยคิดเลิกกิจกรรมร่วมงานหนังสือ แต่เมื่อได้ยินบางคนบอกว่ามางานหนังสือเพื่อเจอนักเขียน มาพูดคุยกันเท่านั้น ก็รู้สึกหายเหนื่อย

ครับ ก็คงยังจัดไปเรื่อยๆ จนถึงจุดหนึ่งที่ไม่ไหวแล้ว ก็ต้องเลิกรา ตามสัจธรรม "เปิดบูธ ตั้งอยู่ ดับไป"

วินทร์ เลียววาริณ
20-10-25

ช่วงนี้คุยกับผู้อ่านเรื่องกิมย้งบ่อย บางคนไม่เคยได้ยินชื่อนักเขียนคนนี้มาก่อน

ผมมักยกคำของเหง่ยคังมาพูด

“การไม่อ่านนิยายของกิมย้งถือว่าเป็นความสูญเสียอย่างใหญ่หลวงของชีวิต”

เหง่ยคังเป็นเพื่อนของกิมย้ง และเป็นนักเขียน-นักเขียนบทภาพยนตร์มือดีคนหนึ่ง

ผมเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะอ่านงานของกิมย้งเรื่องละหลายรอบ และยังบ้าคลั่งขนาดไปหาฉบับภาษาจีนมาอ่านอีก แต่ไปไม่รอด เพราะภาษาแกยากมาก ยากกว่าของโก้วเล้งหลายเท่า

ตอนที่กิมย้งเขียนเรื่อง แปดเทพอสูรมังกรฟ้า ต้องไปต่างประเทศ ส่งต้นฉบับไม่ทัน ก็ฝากให้เหง่ยคังเขียนให้อยู่บทสองบท ปรากฏว่าเขาทำให้ตัวละคร ‘อาจู’ ตาบอด ทำให้กิมย้งต้องตกบันไดพลอยโจน เพราะแก้ไม่ได้แล้ว!

นักเขียนคนไหนจะไปที่ไหน ก็ควรเขียนต้นฉบับล่วงหน้าไว้บ้าง ขืนฝากเพื่อนเขียนให้ เมื่อกลับมาอาจพบว่าตัวละครที่รักอาจตายไปเรียบร้อยแล้ว

วินทร์ เลียววาริณ
19-10-25

(ขอบคุณภาพวาดโดย พีระ โภคทวี)

หลังจากอาจารย์เซน บันเกอิ มรณภาพ ชายตาบอดคนหนึ่งผู้อาศัยใกล้วัดบอกเพื่อนคนหนึ่งว่า "ข้าฯตาบอด มองไม่เห็นสีหน้าแววตาใคร ข้าฯจึงต้องวัดนิสัยของคนจากน้ำเสียง

ปกติแล้วเมื่อข้าฯได้ยินเสียงแสดงความยินดีต่อความสุขหรือความสำเร็จของคนอื่น ข้าฯก็ได้ยินน้ำเสียงของความอิจฉา เมื่อได้ยินเสียงปลอบโยนต่อความเคราะห์ร้ายของคนอื่น ข้าฯก็ได้ยินน้ำเสียงของความยินดีด้วย

ทว่าน้ำเสียงของอาจารย์บันเกอิจริงใจเสมอ เมื่อท่านเอ่ยคำแสดงความสุข ข้าฯก็มิได้ยินเสียงอื่นใดนอกจากความสุข เมื่อท่านกล่าวคำแสดงความเศร้าเสียใจ ข้าฯก็ได้ยินแต่เสียงของความเศร้าเสียใจจริง ๆ"

วินทร์ เลียววาริณ
19-10-25

.............................
จาก มังกรเซน และ Mini Zen (เซนฉบับการ์ตูน)
มังกรเซน Shopee คลิก https://shope.ee/2VUCymbmSh?share_channel_code=6 

สั่งจากเว็บ https://www.winbookclub.com/store/detail/213/%E0%B8%8A%E0%B8%B8%E0%B8%94%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B9%83%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B9%88%202%20%E0%B9%81%E0%B8%96%E0%B8%A1%202 

Mini Zen Shopee https://shopee.co.th/วินทร์-เลียววาริณ-ชุด-Mini-Zen-และ-Mini-Tao-ราคาปก-430.-พิเศษ-350.-พร้อมลายเซ็นนักเขียน-i.90206829.26404344902?xptdk=8bd1c6c6-b9a2-4870-911f-395d10a6c4af 

งานหนังสือจบไปแล้วอีกรอบ ก็ขอบคุณผู้อ่านที่มาเยือน เอาของกินมาฝาก

บางคนซื้อหนังสือแล้วทางออนไลน์ แต่ก็มาหาเพื่อสนทนากัน

ขอบคุณ

งานหนังสือในรอบหลายปีนี้อาจขาดความหลากหลาย เมื่อเทียบกับอดีต พลังการอ่านในยุค 40-50 ปีก่อนนั้นเข้มข้นมาก หนังสือพิมพ์ครั้งละหมื่นเล่มเป็นเรื่องธรรมดา

มีหนังสือเขียนโดยคนไทยและหนังสือแปลทุกแบบ

การเกิดในเมืองไทยทำให้เรามีโอกาสได้สัมผัสกับงานวรรณกรรมมากกว่า!

สมัยผมยังเป็นเด็ก มีหนังสือแทบทุกตระกูลให้อ่าน นิยายกำลังภายในออกใหม่ทุกอาทิตย์ นิยายบู๊ นิยายผจญภัย นิยายแปลจากต่างประเทศทั้งนิยายรัก นิยายนักสืบก็มีครบ เชอร์ล็อก โฮล์มส์ ปัวโรต์ ฯลฯ นิยายไซไฟที่ชุมนุมวิชาการ คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แปลมานับร้อยเล่ม เรื่องสั้นหักมุมจบก็มีมากมาย ครั้นโตขึ้นงานวรรณกรรมจากรัสเซีย จีน Magical Realism ก็มีให้อ่าน

ลองคิดดูว่าหากผมเกิดในอเมริกา คงไม่มีทางได้อ่านงานของกิมย้ง โก้วเล้ง และอีกหลายท่าน และนั่นนับว่าเป็นการเสียโอกาสอย่างใหญ่หลวง

เมืองไทยมีงานร้อยกรองดี ๆ จำนวนมาก ฝรั่งไม่มีโอกาสและไม่สามารถเข้าใจงานที่มีสัมผัสนอกสัมผัสในอันไพเราะของเรา

ถือว่าของเราหลากหลายมาก อย่างน้อยก็ในสมัยนั้น

บางทีการอยู่ในประเทศด้อยพัฒนาก็ไม่เลวเหมือนกัน! ถ้ารู้จักอ่าน ถึงจะอยู่ในโลกด้อยพัฒนา ก็มีปัญญาได้เหมือนกัน

น่าเสียดายที่ตอนนี้ความหลากหลายในอดีตเริ่มลดหายไป งานมีน้อยแนวลง ถ้าเป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีใครคิดแก้ไข เกิดในเมืองไทยก็จะเสียโอกาสทางการอ่านอย่างใหญ่หลวง

อย่างที่ผมบอกเสมอ หนังสือก็เหมือนอาหาร ไม่เสพก็ไม่มีทางโต ทว่าเสพแต่ประเภทเดียว ก็ได้สารอาหารไม่ครบถ้วน

วินทร์ เลียววาริณ
20-10-25