(ต่อจาก https://www.facebook.com/photo/?fbid=1316599853162036&set=a.208269707328395)

คนไทยก็แปลก ทุกครั้งที่บ้านเมืองวุ่นวาย รัฐบาลง่อนแง่น จะมีข่าวลือเรื่องรัฐประหารเสมอ โดยเฉพาะยุค 40 ปีก่อน

โพสต์ก่อนเล่าถึง พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ ขึ้นมามีอำนาจ ส่วนหนึ่งเพราะพวกยังเติร์ก ก็หนีไม่พ้นต้องเล่ารัฐประหารหลายครั้งที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มนี้

เรื่องต่อไปนี้ก็คือรัฐประหารที่โด่งดังที่สุด และจบแบบหักมุม

เวลาหนึ่งทุ่ม วันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๒๔ พ.อ. มงคล อัมพรพิสิฏฐ์ อยู่ที่บ้านพักในกรมทหารราบที่ ๑ มหาดเล็กรักษาพระองค์ฯ

พ.อ. มงคลเป็นนายทหารเสนาธิการ ทำงานใกล้ชิดนายกฯ พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ มาตลอด

เขาได้รับโทรศัพท์จาก พ.ท. ไพโรจน์ พานิชสมัย เสียงดังมาตามสายว่า “พี่หมงรีบมาสี่เสาฯเดี๋ยวนี้”

‘สี่เสาฯ’ หมายถึง สี่เสาเทเวศร์ บ้านพักของนายกรัฐมนตรี พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์

พ.อ. มงคลขับรถออกจากบ้านผ่านบ้าน พ.อ. ปรีดี รามสูต ผู้บังคับการกรมทหารราบที่ ๑ ฯ หน้าบ้าน พ.อ. ปรีดีมีรถยนต์จอดเต็ม หน่วยทหารเคลื่อนไหวคึกคัก

สัญชาตญาณของเขาบอกทันทีว่า เกิดรัฐประหาร

ข่าวรัฐประหารลอยไปลอยมาอยู่พักใหญ่แล้ว แต่ไม่มีใครถือเป็นเรื่องจริงจัง แม้แต่ พล.ต. ชวลิต ยงใจยุทธ เจ้ากรมยุทธการก็ไม่เชื่อ

พ.อ. มงคลไปถึงบ้านสี่เสาฯ เห็นรถยนต์จอดหน้าบ้านเต็มไปหมดเช่นกัน ทหารจำนวนหนึ่งคุมพื้นที่ อาวุธพร้อมมือ เมื่อเข้าไปในบ้าน ก็เห็น พล.อ. เปรมคุยกับ พ.อ. มนูญ รูปขจร กับ พ.อ. ประจักษ์ สว่างจิตร สองนายทหารยังเติร์ก

จึงรู้ในนาทีนั้นว่า กลุ่มยังเติร์กก่อรัฐประหาร

................

ตีสองวันที่ ๑ เมษายน ๒๕๒๔ ทหาร ๔๒ กองพันเคลื่อนจากที่ตั้ง เข้ายึดจุดยุทธศาสตร์ต่าง ๆ ในกรุงเทพฯ กำลังบางส่วนแยกไปจับตัว พล.อ. เสริม ณ นคร ผู้บัญชาการทหารสูงสุด พล.ท. หาญ ลีนานนท์ พล.ต. วิชาติ ลายถมยา ไปที่หอประชุมกองทัพบก

มันเป็นรัฐประหารที่ใช้กำลังพลสูงที่สุดในประวัติศาสตร์ไทย เป้าหมายคือโค่นรัฐบาล พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์

กำลังทหารกระจายไปทั่วกรุง ตั้งบังเกอร์ รถถังเตรียมพร้อม

ผู้ก่อการออกแถลงการณ์ที่ไม่ต่างจากรัฐประหารอื่น ๆ ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา และกระบวนการแบบเดิม ๆ คือยกเลิกรัฐธรรมนูญ ยุบสภา

“เนื่องจากสถานการณ์ของประเทศทุกด้านกำลังระส่ำระส่ายและทรุดลงอย่างหนัก เพราะความอ่อนแอของผู้บริหารประเทศ พรรคการเมืองแตกแยก ทำให้เสถียรภาพของรัฐบาลสั่นคลอน จึงเป็นจุดอ่อนให้มีคณะบุคคลที่ไม่หวังดีต่อประเทศเคลื่อนไหว จะใช้กำลังเข้ายึดการปกครองเพื่อเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นแบบเผด็จการถาวร ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยและอยู่รอดของประเทศ คณะปฏิวัติซึ่งประกอบด้วยทหารบก ทหารเรือ ทหารอากาศ ตำรวจ และพลเรือน จึงได้ชิงเข้ายึดอำนาจการปกครองของประเทศเสียก่อน”

ผู้ก่อการคือกลุ่มยังเติร์ก มันจึงเรียกว่ากบฏยังเติร์ก

หัวหน้าคณะรัฐประหารคือ พล.อ. สัณห์ จิตรปฏิมา รองผู้บัญชาการทหารบก ร่วมกับกองกำลังสำคัญคือ จปร. รุ่น ๗ หรือรุ่นยังเติร์ก ทั้งหมดเป็นผู้บังคับบัญชากองกำลังต่าง ๆ ในกองทัพบก ได้แก่ พ.อ. มนูญ รูปขจร (ม.พัน.๔ รอ.), พ.อ. ชูพงศ์ มัทวพันธุ์ (ม.๑ รอ.), พ.อ. ประจักษ์ สว่างจิตร (ร.๒) พ.อ. ชาญบูรณ์ เพ็ญตระกูล (ร.๓๑ รอ.) พ.อ. แสงศักดิ์ มงคละสิริ (ช.๑ รอ.) พ.อ. บวร งามเกษม (ป.๑๑) พ.อ. สาคร กิจวิริยะ (สห.มทบ.๑๑) พ.ท. พัลลภ ปิ่นมณี (ร.๑๙ พล.๙)

ยังเติร์กกลุ่มนี้เคย ‘ยึดอำนาจเงียบ’ ในปี พ.ศ. ๒๕๒๐ ครั้งเมื่อหนุน พล.อ. เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ เป็นนายกรัฐมนตรี และเมื่อสถานการณ์เปลี่ยน ก็บีบให้ พล.อ. เกรียงศักดิ์ลาออกกลางสภาในปี ๒๕๒๓ แล้วหนุน พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ ขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรี

หลักคิดอาจเป็นว่า ในเมื่อสามารถสร้าง พล.อ. เปรมเป็นนายกฯได้ ก็สามารถยึดคืนได้!

ก่อนเหตุการณ์นี้ ในวันที่ ๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๒๓ กองทัพบกต่ออายุราชการผู้บัญชาการทหารบกให้ พล.อ. เปรมออกไปอีกหนึ่งปี เป็นสถานการณ์เดียวกับที่จอมพลถนอม กิตติขจร ต่ออายุราชการเมื่ออายุครบหกสิบปี

การต่ออายุราชการของ พล.อ. เปรม สร้างความบาดหมางกับ พล.อ. สัณห์ จิตรปฏิมา ที่ดำรงตำแหน่งรองผู้บัญชาการทหารบก หมดสิทธิ์ขึ้นเป็นผู้บัญชาการทหารบก และน่าจะเป็นเหตุผลสำคัญที่ พล.อ. สัณห์ร่วมกับ จปร. ๗ ก่อการรัฐประหาร ก่อการในคืนวันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๒๔ เวลาสองทุ่ม กลุ่มทหารยังเติร์กนำโดย พ.อ. มนูญ รูปขจร กับ พ.อ.ประจักษ์ สว่างจิตร ยกกำลังทหารปิดล้อมบ้านสี่เสาเทเวศร์ บอก พล.อ. เปรมว่าจะปฏิวัติ

หนังสือ รัฐบุรุษชื่อเปรม บันทึกเรื่องกบฏยังเติร์กไว้ดังนี้

พล.อ. เปรม ติณสูลานนท์ เล่าว่า “เมื่อวันที่ ๓๑ มีนาคม ๒๕๒๔ มนูญกับประจักษ์เขามาหาป๋าที่สี่เสา ประจักษ์เป็นคนบอกว่าจะ ‘ปฏิวัติ’ ถามว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น เขาบอกว่าเพราะกลัวป๋าเอาคนไม่ดีมาเป็นรัฐมนตรี”

‘คนไม่ดี’ ของกลุ่มยังเติร์กหมายถึง พล.ต. สุตสาย หัสดิน กับ ร.ต.ท. ชาญ มนูธรรม ที่ได้เป็นรัฐมนตรีในรัฐบาลเปรม ๒

แต่ไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริง ว่าเพราะเรื่องนี้หรือเรื่องการแต่งตั้งโยกย้ายนายทหารประจำปี หรือเรื่อง พล.อ. เปรมต่ออายุราชการหนึ่งปี

พล.อ. เปรมคุยกับ พ.อ. มนูญ รูปขจร กับ พ.อ. ประจักษ์ สว่างจิตร ยังเติร์กตอบว่า “ผมทำเพื่อป๋า และขอเชิญป๋าเป็นหัวหน้าคณะปฏิวัติ”

นายกรัฐมนตรีตอบว่า “ทำไม่ได้หรอก ให้อย่างไรก็ไม่เอาทั้งนั้น... ผมไม่ปฏิวัติหรอก ผมปฏิวัติไม่ได้ และไม่ต้องการปฏิวัติด้วย ขอให้เลิกคิด เลิกทำเสีย หรือไม่งั้นก็ยิงผมให้ตายแล้วปฏิวัติกันไป”

ในห้องนั้นมีทหารมากหน้าหลายตา นั่งคุยกันเหมือนไม่ใช่เรื่องจะปฏิวัติ

หนึ่งในนั้นคือ พล.ต. ชวลิต ยงใจยุทธ

ในปี พ.ศ. ๒๕๒๔ ชวลิต ยงใจยุทธ มียศพลตรี ดำรงตำแหน่งเจ้ากรมยุทธการ ได้ยินข่าวลือเรื่องรัฐประหาร แต่เขาไม่เชื่อ จนตีหนึ่งวันที่ ๑ เมษายน มีคนแจ้งมาว่า “มันแจกปืนกันแล้วนะ” ก็รีบไปที่บ้านสี่เสาฯ

แต่เมื่อไปถึงก็พบว่าฝ่ายก่อการ ‘อารักขา’ บ้านสี่เสาฯไว้หมดแล้ว เมื่อ พล.อ. เปรมรู้ว่า พล.ต. ชวลิตมาถึง ก็เรียกไปคุยด้วยที่ชั้นบน รวมทั้ง พ.ท. สุรยุทธ จุลานนท์

พล.อ. เปรมถาม “จิ๋วจะเอายังไง?”

พล.ต. ชวลิตตอบ “สู้ สู้ครับป๋า”

วินทร์ เลียววาริณ
21-6-25

(โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนนี้ขออนุญาตขายยาก่อน)

...................................

ประวัติศาสตร์ที่เราลืม เป็นงานที่ผมโพสต์ให้อ่านฟรีครบทุกตอนมาหลายปีแล้ว แต่หากคิดจะเก็บไว้ในห้องสมุดประจำบ้านให้ลูกหลานอ่าน ก็ต้องรีบ เพราะหนังสือหมดเมื่อไร จะไม่ตีพิมพ์ใหม่แล้ว

ตอนนี้มีโปรโมชั่นพิเศษ คุ้มที่สุด 6 เล่ม 1,000 บาท จากราคาปก 1,605.-
118 เรื่อง = เรื่องละ 8.4 บาท

ผมเกิดมาเป็นเด็กขี้โรค ป่วยง่าย ป่วยบ่อย ปวดหัวบ้าง ปวดท้องบ้าง คัดจมูกบ้าง เป็นหวัดแบบขาประจำ ผูกขาดรายเดือน ตากแดดนิดก็ตัวร้อน เจอลมเย็นหน่อยก็จาม ป่วยเป็นหวัดที ก็ยาวนานกว่าคนอื่น

ทว่ามองอีกมุมหนึ่ง การเกิดเป็นคนร่างกายไม่แข็งแรงก็มีจุดดีข้อหนึ่งคือ ร่างกายส่งสัญญาณเตือนมากกว่าและเร็วกว่าคนอื่น

มันเป็นคำเตือนจากร่างกายว่า “กำลังจะป่วยนะ” เช่น เริ่มร้อนใน หรือครั่นเนื้อครั่นตัว หรือลมหายใจเริ่มมีกลิ่น หรือเหงื่อเย็น ฯลฯ

หลายครั้งที่รู้ตัวทัน ก็แก้ไขทัน

ครั้นอายุมากขึ้น เรียนรู้คำเตือนต่าง ๆ ดีขึ้น จึงป่วยน้อยลง

ร่างกายคนที่แข็งแรงมักมีความทนทานกว่า ตากแดดตากฝนก็ไม่แสดงอาการอะไร กินอาหารแปลก ๆ ท้องไส้ก็ไม่เคยผิดสำแดง

มีคนประเภทหนึ่งที่ทั้งปีทั้งชาติแข็งแรง ไม่เคยป่วย แต่พอล้มป่วย ก็ตายเลย ร่างกายไม่แสดงอาการอะไรเลยจนถึงขั้นสุดท้าย (อาจเป็นบุญก็ได้นะ!)

ระบบการเตือนของร่างกายแต่ละคนไม่เหมือนกัน ร่างกายคนบางคนเตือนช้ามาก โดยเฉพาะเนื้อร้าย มันงอกเงียบ ๆ ในร่างกายเรา บ่อยครั้งเสียงเตือนมาช้าเกินไป

ผมเองเคยมีประสบการณ์พบ ‘คำเตือน’ แบบพบยากในร่างกายโดยบังเอิญ หากพบช้ากว่านั้น ก็ถึงขั้นตาย

นี่คือโชคดี

นี่ก็คือเหตุผลที่ต่อให้ร่างกายแข็งแรงแค่ไหน ก็ควรตรวจสุขภาพเป็นประจำ รู้ก่อนแก้ได้ก่อน

หลายเรื่องในโลกนี้ใช้เงินซื้อได้ เช่น ให้คนอื่นติดคุกแทน แต่เราไม่สามารถให้คนอื่นป่วยแทน มีเงินเท่าไรก็ซื้อสุขภาพดีไม่ได้ เราต้องดูแลตนเอง กินอยู่อย่างถูกต้องด้วยตัวเราเอง

ดังนั้นทุกครั้งที่เห็นหรือได้ยินคนอื่นเจ็บป่วยล้มตาย ก็ให้ถือเป็นสัญญาณเตือน แล้วรีบแก้ไขปรับตัว เสมือนหนึ่งเราเป็นคนคนนั้น

ใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาท

ในการใช้ชีวิต ไม่ว่าในด้านส่วนตัวหรือการงาน ก็สามารถมองสัญญาณเตือนจากคนอื่นได้เสมอ แต่ไม่ทุกคนโชคดีเจอคำเตือนแต่เนิ่น ๆ หรือมองไม่เห็นว่ามันเป็นคำเตือน

เห็นเพื่อนร่วมงานถูกไล่ออก ก็ให้ถือเป็นสัญญาณเตือนว่า ถ้าเราไม่ระวัง ก็มีสิทธิ์ถูกให้ออกจากงานได้

เห็นอัตราคนว่างงานเพิ่ม ก็ให้ถือเป็นสัญญาณเตือนว่า ทำงานให้ดี มีคนมากมายข้างนอกรอเสียบงานของเราอยู่

เห็นพนักงานจบใหม่มาพร้อมคุณสมบัติใหม่ ๆ ที่ดีกว่าเรา ก็ให้ถือเป็นสัญญาณเตือนว่า เราต้องอัพเกรดตัวเอง

เห็นลูกค้าไม่ค่อยยิ้มเหมือนเดิม ก็ให้ถือเป็นสัญญาณเตือนว่าลูกค้าอาจจะหลุดได้ ถ้าไม่ดูแลให้ดี