(เริ่มเขียน 17.54 น. / เริ่มทำภาพประกอบ 18.15 น. / เสร็จ 18.25 น.)

ร้านเหล้าพับผ่าคืนนี้มีลูกค้าหน้าใหม่ก้าวเข้ามา วัยราว 50 ปลาย เส้นผมสีเทา สวมชุดขาวทั้งร่าง ท่าทางคงแก่เรียน มองปราดเดียว ข้าพเจ้าเดาว่าเขาน่าจะเป็นหมอ

มันเป็นต้นราตรีของวันที่แพทยสภายืนมติลงโทษแพทย์สามคน ด้วยคะแนนเสียงท่วมท้น ข้าพเจ้ารู้สึกว่ามีแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

ข้าพเจ้าถามลูกค้าชุดขาว "ดื่มอะไรดีครับ คุณหมอ?"

เขาเลิกคิ้ว "คุณดูออกเลยหรือว่าผมเป็นหมอ?"

"ใช่"

เขาหัวเราะ "ก็ไม่ผิดนะ"

ข้าพเจ้าถาม "คุณหมอคิดยังไงกับการโหวตเสียงของแพทยสภาในวันนี้?"

"ก็ตรงตามที่ผมคาดไว้ ผมประมาณแล้วว่าตัวเลขน่าจะ 65-66 แทงหวยได้"

"จะดื่มอะไรดีครับ?"

"ผมไม่ค่อยได้ดื่ม บาร์เทนเดอร์เสนอมาซีครับ"

"แก้วแรกผมขอเสนอค็อคเทล The Good Doctor ก็แล้วกัน"

"มีค็อคเทลชื่อนี้จริงๆ หรือครับ?"

"มีจริงครับ ทำด้วยวิสกี้ไรย์ ผสม Amaro กับ Dr Pepper ใส่ส้มฝาน"

"ตกลงครับ"

ข้าพเจ้าชง The Good Doctor แล้วนำไปเสิร์ฟ เขาดื่มหมดอย่างรวดเร็ว บอก "อร่อยมากครับ ขออีกแก้ว"

"งั้นขอเสนอแก้วใหม่เลยดีกว่า คือ Penicillin cocktail"

"Penicillin? ที่เป็นชื่อยาปฏิชีวนะ?"

"ใช่ครับ เพราะวันนี้พวกหมอพิสูจน์ให้คนไทยเห็นว่า การเมืองไทยที่ติดเชื้อมานานสมควรได้รับยาปฏิชีวนะแรงๆ"

"เวรี ดีฟ ตกลง แล้ว Penicillin cocktail ทำยังไงครับ?"

"เป็นส่วนผสมของสก็อตช์ วิสกี้ น้ำมะนาว และ honey-ginger syrup"

ข้าพเจ้าเสิร์ฟ Penicillin cocktail ให้ลูกค้า เขาดื่มแล้วบอก "รสดี หวังว่ามันคงฆ่าเชืิ้อในกระเพาะของผม"

"มันฆ่าเชื้อโรคการเมืองต่างหากครับ"

"ยอดเยี่ยมครับ"

"อีกแก้วไหมครับ?"

"ไม่ดีกว่า ผมต้องไปทำงานต่อ ช่วยเช็กบิลเลย "

"สองแก้วนี้ on the house ครับ วันนี้ร้านพับผ่าฉลอง ให้หมอดื่มฟรี ผมชื่นชมพวกหมอที่ไม่หวั่นอิทธิพลการเมือง รักษาจรรยาบรรณแพทย์"

"ขอบคุณครับ"

ข้าพเจ้าเอ่ย "ยินดีครับ คุณหมอบอกว่าจะต้องไปทำงาน คุณหมอทำงานที่โรงพยาบาลไหนครับ?"

"คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ใช่หมอในโรงพยาบาล ผมเป็นหมอดูครับ ผมรับดูดวง เมื่อหัวค่ำมีนักการเมืองเรียกตัวผมไปดูดวงให้ว่าจะไปรอดหรือไม่"

"แล้วคิดว่าจะรอดมั้ย?"

เขาหัวเราะ "เจอ Penicillin cocktail น่าจะไม่รอดนะ"

วินทร์ เลียววาริณ
12-6-25

..................

หมายเหตุ เหล้าทั้งหมดนี้มีจริง

พับผ่า! บาร์เทนเดอร์ (The Bartender Series 1) มีจำหน่ายแล้วในรูปอีบุ๊ค สนใจดูได้ในเว็บ winbookclub.com หรือ The Meb

ผมเขียนมาบ่อยมากว่า พื้นที่ในจักรวาลส่วนใหญ่เป็นที่ว่าง บางคนนึกภาพไม่ออก

งั้นเรามาบอกเป็นตัวเลขดีกว่า อาจจะเห็นภาพมากขึ้น

ดวงดาวในดาราจักรทางช้างเผือกที่เราอยู่มีราว 2-4 แสนล้านดวง ถามว่าแต่ละดวงอยู่ห่างกันเฉลี่ยเท่าไร

ร้อยกิโล? พันกิโล? ล้านกิโล?

ไม่ๆๆ ! เราคงต้องเปลี่ยนหน่วยเป็นปีแสง

ระยะทางในจักรวาลไกลมาก เราจึงคิดหน่วยวัดระยะทางเป็นปีแสง (light year)

หนึ่งปีแสงคือระยะทางที่แสงเดินทางไปเป็นเวลาหนึ่งปี

เท่าที่เรารู้ตอนนี้ แสงเป็นสิ่งที่เดินทางเร็วที่สุดแล้ว ฉะนั้นหนึ่งปีแสงถือว่าไกลมากๆ

ค่าเฉลี่ยระยะห่างของดวงดาวต่างๆ ในทางช้างเผือกคือ 5 ปีแสง

แปลว่าหากเราเดินทางด้วยยานอวกาศที่เรามีตอนนี้ ก็คงใช้เวลามากกว่าอายุของโลก

นี่แค่ดาวดวงเดียวนะ

เวลาเราดูดาวบนฟ้ากลางคืน จะเห็นจุดดาวอยู่ใกล้กันมาก พึงรู้ว่าระยะห่างของแต่ละจุดใกล้ๆ กันนั้นคือเฉลี่ย 5 ปีแสง

แต่ท้องฟ้าที่เราเห็นตอนกลางคืนเป็นเพียงเสี้ยวเดียวของทางช้างเผือก

ดังนั้นพอนึกภาพออกแล้วใช่ไหมว่า ทางช้างเผือกใหญ่แค่ไหน

และข้างนอกทางช้างเผือก ยังมีดาราจักรแบบนี้อีกเป็นหลายแสนล้านดาราจักร และทุกดาราจักรก็ขยายตัวออกไปทุกที

จักรวาลจึงเต็มไปด้วยที่ว่าง

วินทร์ เลียววาริณ
12-6-25

ตอนที่ผมได้รับรางวัลซีไรต์ครั้งแรกในปี 2540 นักเขียนนิยายจารกรรมชื่อก้องโลก เฟรเดอริก ฟอร์ไซธ์ (Frederick Forsyth) มาพูดในงานมอบรางวัลที่กรุงเทพฯ เขาเล่าถึงวิธีการทำงานของเขาว่า วันๆ เขาไม่ค่อยได้เขียนอะไร เดินไปเดินมารอบบ้าน จนลูกถาม "ทำไมพ่อไม่ทำงาน? เดินไปเดินมาอยู่นั่นแหละ"

ฟอร์ไซธ์ตอบว่า "พ่อก็กำลังทำงานไง"

"แต่ไม่เห็นนั่งที่โต๊ะทำงาน เดินไปเดินมาทั้งวัน"

ฟอร์ไซธ์บอกว่า "ตอนเดินพ่อกำลังคิดพล็อตอยู่โว้ย!"

คืนนั้นผมบอกฟอร์ไซธ์ว่า ผมอ่านหนังสือของเขาทุกเล่ม เขาตอบแบบสุภาพบุรุษอังกฤษว่า "You are very kind."

ใช่ ผมอ่านงานของฟอร์ไซธ์มาตั้งแต่ The Day of the Jackal (วันลอบสังหาร) ตามมาด้วย The Odessa File (ตามล่านาซี) หลังจากนั้นก็อ่านจากต้นฉบับภาษาอังกฤษมาโดยตลอด

จุดเด่นของฟอร์ไซธ์คือรีเสิร์ชลึก ไม่มีมั่ว ไม่มี copy and paste เช่น ในเรื่องวันลอบสังหาร เขารีเสิร์ชสภาพดินฟ้าอากาศในวันที่คนร้ายลงมือ

นี่ทำให้ตอนผมเขียน น้ำเงินแท้ ต้องรีเสิร์ชสภาพอากาศวันที่ 24 มิถุนายน 2475

ฟอร์ไซธ์เป็นนักเล่าเรื่อง (storyteller) และเล่าอย่างสมจริง เขาชี้ให้เห็นว่า การเป็นนักเขียนดีคือต้องทำงานหนัก รีเสิร์ชแน่น พล็อตดี สาระดี และเดินนำหน้าคนอ่านสักหนึ่งก้าว

เช่นเดียวกับการศึกษางานของกิมย้ง ผมก็เรียนรู้วิธีเขียนจากงานของฟอร์ไซธ์ งานนวนิยายของผมได้รับบทเรียนการทำงานของเขามาไม่มากก็น้อย คนทำงานศิลปะด้วยกันย่อมแลเห็นคุณค่าของความยากลำบากในงานแต่ละชิ้น อักษรแต่ละอักษร คำแต่ละคำ

ในโลกน้ำหมึก ไม่มีเส้นพรมแดน ไม่มีเชื้อชาติ มีแต่อิสรภาพของงานศิลปะ

RIP ญาติน้ำหมึกต่างแดน

วินทร์ เลียววาริณ
11-6-25

นักฟิสิกส์บางคนเสนอทฤษฎีว่า เวลาในจักรวาลเป็นภาพลวงตา แต่ละเหตุการณ์เกิดขึ้นเป็นเอกเทศ เหมือนเฟรมหนัง แต่ละเฟรมเป็นอิสระจากกัน แต่สามัญสำนึกของมนุษย์ไปโยงเฟรมทั้งหมดเข้าด้วยกันเป็นภาพยนตร์ต่อเนื่อง กลายเป็นภาพลวงตาของลูกศรแห่งเวลา (arrow of time)

ไม่ว่านี่เป็นทฤษฎีหลุดโลก หรืออาจเป็นจริง เราก็ใช้ชีวิตอยู่ในเวลา

แต่เราสามารถอยู่ในเวลาได้เฉพาะขณะจิตนี้ หรือปัจจุบัน

เราอยู่ในขณะจิตนี้ ไม่ใช่ขณะจิตก่อน ไม่ใช่ขณะจิตหน้า

ที่เหลือเป็นภาพไม่จริง อดีตไม่มีตัวตนแล้ว อนาคตก็ไม่มี

ดังนั้นการคิดเรื่องฟุ้งซ่านในอดีตและการวิตกเรื่องอนาคต ก็เป็นแค่การฝันไปเอง

และการใช้ชีวิต ณ ปัจจุบันขณะไปกับอดีตและอนาคต จึงเป็นการทำลายเวลาปัจจุบันไปเปล่าๆ เหมือนมีไอติมอยู่ในมือ ปล่อยให้มันละลายไปโดยไม่กิน

เสียดายจัง

วินทร์ เลียววาริณ
11-6-25

(ภาพวาดโดย วินทร์ เลียววาริณ)