• วินทร์ เลียววาริณ
    27 วันที่ผ่านมา

     ปี 2568 นี้ผมเขียนหนังสือมาได้ 40 ปีเต็มแล้ว (ไม่รวมนิยายภาพที่ทำตอนวัยหนุ่ม)

    ผมเร่ิมเขียนหนังสือวรรณกรรมในปี 2528 แต่กว่าจะรวมเล่มครั้งแรกก็ผ่านไป 9 ปี (2537) ถือว่าค่อนข้างช้า แต่ผมไม่รีบร้อนเพราะไม่เคยคิดจะเป็นนักเขียน เขียนเพื่อความบันเทิงส่วนตัว เสร็จแล้วเก็บไว้ในลิ้นชัก

    แต่เมื่อวันหนึ่งเผลอส่งงานไปเสนอนิตยสารและได้รับการตีพิมพ์ ก็ตามมาด้วยงานจำนวนหนึ่งซึ่งได้รับการตีพิมพ์ในสนามต่างๆ มากพอจะรวมเล่ม ก็รวมเล่ม (ตามอัตตาของนักเขียนกระมัง!) แต่กระนั้นผมก็ตั้งใจจะเขียนหนังสือหลายเล่มให้เสร็จก่อนตีพิมพ์เล่มแรก เพื่อที่จะมีหนังสือไหลออกมาต่อเนื่องไม่หยุด

    ดังนั้นผมเปิดตัวหนังสือครั้งแรกทีเดียวสองเล่ม (สมุดปกดำกับใบไม้สีแดง และอาเพศกำสรวล)

    หลังจากหาเหาใส่หัวโดยผันตัวเป็นนักเขียนอาชีพ ความเครียดก็ตามมา ถ้าเขียนไม่ทัน ก็อดตาย ถ้าเขียนไม่ดีก็ตายเหมือนกัน เพื่อลดความเครียดจากแรงกดดัน แทบทุกเล่มจึงเขียนเสร็จก่อนตีพิมพ์ราวหนึ่งปี เพื่อให้มีเวลาพอขยับตัวหายใจได้บ้าง

    40 ปีนี้เขียนไปแล้วร้อยกว่าเล่ม

    ปริมาณขนาดนี้ถือว่ามากเกินความฝันแล้ว วันแรกที่จับปากกา ก็ไม่เคยคิดว่าจะมาไกลขนาดนี้

    ความจริงถ้าจะเกษียณจริงๆ ก็ทำได้แล้ว หรือจะลดปริมาณงานลงเพื่อจะได้ไปเที่ยวเล่นมากขึ้นก็ได้ แต่ก็ยังทำงานด้วยอัตราเร็วเท่าเดิม เพราะยังสนุกกับงานอยู่ เป็น workaholic ขนานแท้ ซึ่งไม่แนะนำนักอยากเขียนรุ่นน้อง เพราะนี่เป็นชีวิตแบบ ‘no life’ หมกมุ่นอยู่กับงานเขียนทั้งวันทั้งคืน เป็น obsession ไปแล้ว

    สงสัยคงมีโอกาสหัวใจวายตายคาโต๊ะทำงานแน่ (ชอบนะถ้าตายแบบนี้!)

    เอาละ ตราบที่ก้านไม้ขีดยังพอมีเนื้อให้ไฟเลีย ก็ยังคงมีแสงสว่างอยู่ แต่คงจะหรี่ลงไปเรื่อยๆ ตามสัจธรรมของชีวิต

    หวังว่าเมื่อไม้ขีดก้านนี้ร่วง บรรณพิภพก็ยังสว่างด้วยไม้ขีดไฟก้านอื่นๆ ต่อไป

    ..........................

    วินทร์ เลียววาริณ
    28-3-25

    จากอีบุ๊ค #ปล่อยให้ความเหงาพาไป

    https://www.winbookclub.com/store/detail/227/ปล่อยให้ความเหงาพาไป 
    หรือที่ The Meb

    0
    • 0 แชร์
    • 13
บทความล่าสุด
ดูทั้งหมด