ช่วงนี้ฝนตกบ่อย เปียกโชกไปทั้งเมือง

เชื่อว่าคงไม่มีใครบ่น เพราะยังไงๆ ก็ดีกว่าสูดฝุ่น 2.5 ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา

ฝนตกตลอดวันอย่างนี้มักทำให้ผมระลึกถึงวันเด็กในเมืองสายฝน

ก็คือหาดใหญ่บ้านเกิด

ตอนนี้มันยังฝนตกบ่อยหรือเปล่า ไม่รู้ แต่ในช่วงวัยเด็กของผม มันยังเป็นเมืองสายฝน

หาดใหญ่ พ.ศ. นั้นท้องฟ้าสะอาด ไร้มลพิษ รถยนต์มีนับคันได้ มอเตอร์ไซค์ก็ยังมีน้อย พาหนะส่วนใหญ่ของชาวเมืองคือจักรยาน แม้แต่รถรับจ้างก็เป็นสามล้อถีบ

หลายเช้าเราตื่นขึ้นมาในสภาวะฟ้ารั่ว น้ำเทลงมาจากฟ้าอย่างหนัก จนแม่ต้องเรียกรถสามล้อถีบพาเด็กหลายคนไปส่งโรงเรียน คลุมตัวเด็กด้วยร่มกระดาษ

สมัยนั้นยังไม่มีร่มผ้า ร่มทุกชนิดเป็นร่มกระดาษหนาเตอะเทอะทะ

ต่อมาก็มีเสื้อกันฝนพลาสติกจำหน่าย แต่มันห่างไกลจากเสื้อกันฝนบาง ๆ ในสมัยนี้ประมาณห้าร้อยปีแสง เสื้อกันฝนสมัยนั้นทำด้วยพลาสติกหนาเตอะ หนักอึ้งเหมือนเสื้อเกราะ ไม่มีใครอยากสวมใส่

อย่างไรก็ตาม ในสภาพฝนเทหนักอย่างนั้น ร่มหรือเสื้อกันฝนอะไรก็ช่วยไม่ค่อยได้ ไปถึงโรงเรียนในสภาพมะล่อกมะแล่กเหมือนลูกหมาตกน้ำ

ก็ปล่อยให้แห้งไปเอง ไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนหรอก

ตอนกลับบ้านถ้าเจอฝนหนักอีกรอบ ก็เปียกอีกรอบ

ก็โตมาอย่างนี้แหละ

และผมก็น้ำมูกไหลทั้งปีอย่างนี้แหละ

ผมชอบมองเม็ดฝนหล่นลงมาจากฟ้า

นี่อาจเป็นคุณลักษณ์ของชาว introvert ก็ได้ ทว่ามองกลับกัน บางทีการมองเม็ดฝนหล่นจากฟ้าเงียบ ๆ ก็อาจทำให้ใครคนหนึ่งกลายเป็นชาว introvert

นิสัยดูความงามของสายฝนนี่ติดตัวมาจนแก่ เวลาฝนตกพรำ ๆ จะรู้สึกใจสงบนิ่งกว่าเดิม

ผมรักเสียงเม็ดฝนกระทบหลังคาเสมอ

ทุกครั้งที่ฝนเทหนัก กิจกรรมหนึ่งที่เราต้องทำคือนำกระป๋องโลหะไปรองน้ำฝนที่รั่วลงมาจากหลังคาสังกะสี (สมัยนั้นบ้านที่ปูหลังคาด้วยกระเบื้องดินเผาถือว่ามีฐานะ)

บ่อยครั้งฝนตกข้ามวันข้ามคืน ไม่ยอมหยุดเลย วันใดที่ฝนหล่นตอนท้องฟ้าเป็นสีขาวหม่น รู้เลยว่าเป็นฝนมาราธอน

ฝนตกชุกมาก ตกได้ข้ามวันข้ามคืน ผลที่ตามมาคือน้ำท่วมบ่อยมาก

น้ำท่วมส่วนใหญ่จะเป็นแบบมาเร็วไปเร็ว ท่วมสูงราวตาตุ่ม หลังจากนั้นราว 1-2 ชั่วโมง น้ำก็ลด

ถือเป็นการล้างบ้านภาคบังคับก็แล้วกัน

แต่นาน ๆ ครั้ง ก็มีแบบ ‘จัดใหญ่’

กลางดึกคืนหนึ่งผมถูกปลุกตื่นด้วยเสียงคนตะโกนกันโหวกเหวก ลงไปชั้นล่างก็พบว่าน้ำกำลังท่วมบ้านสูงถึงเอวคน แลเห็นพ่อกับแม่ และคนงานกำลังช่วยขนข้าวของรองเท้าที่จมน้ำขึ้นที่สูงอย่างแข่งกับเวลา สินค้าหลายส่วนเสียหาย

หาดใหญ่ถูกกองทัพน้ำจู่โจมกลางดึกสงัด

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นก็พบภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต นั่นคือทั้งเมืองจมใต้น้ำ หาดใหญ่กลายเป็นอัมพาต ทุกกิจการยุติ

ชาวเมืองทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้น้ำลดลงเอง

กินเวลาราว 3-4 วันกว่าน้ำจะลง และราวหนึ่งสัปดาห์ที่ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ

ช่วงที่น้ำท่วม แม่ขนเตาอั้งโล่ขึ้นไปที่ชั้นสอง และทำอาหารตามมีตามเกิด

ในวิกฤตก็มีโอกาส เราเห็นเรือพายหลายลำมาขายของถึงบ้าน เช่น ผัก ผลไม้ เวลาซื้อก็ต้องหย่อนตะกร้าผูกเชือกจากชั้นบนลงไป

นี่เป็นน้ำท่วมใหญ่ครั้งแรกที่ผมจำได้

วินทร์ เลียววาริณ
25-5-25
(อ่านรายละเอียดฉบับเต็มได้จากหนังสือ ชีวิตที่ดี)

................................

ชีวิตที่ดีเป็นหนังสือประวัติชีวิตของ วินทร์ เลียววาริณ เล่าโดยเจ้าตัว เป็นบันทึกเกร็ดประวัติศาสตร์ของชีวิตชาวจีนโพ้นทะเลในไทย เล่าวิถีชีวิตของชาวหาดใหญ่เมื่อ 50-60 ปีก่อน แสดงแง่คิด มุมมอง ทัศนคติของชีวิต

เล่มนี้ตั้งใจใช้เป็นหนังสือแจกในงานศพตัวเอง ถ้าซื้อตอนนี้ก็ได้ลายเซ็น ถ้าไปรับในงานศพ จะไม่มีลายเซ็น

ชีวิตที่ดีเล่มเดี่ยว https://www.winbookclub.com/store/detail/236/ชีวิตที่ดี

ชีวิตที่ดีเล่มเดี่ยว https://s.shopee.co.th/8AGEoezG49

โปรโมชั่น 3 เล่ม (ชีวิตที่ดี + หิน 15 ก้อน) https://s.shopee.co.th/8zpLoQYlsc