"ท่านรัฐมนตรีรักชาติคะ ท่านมีความเห็นอย่างไรกับคำตัดสินของศาลคะ?"

"มันเป็นตถตา มันเป็นเช่นนั้นเอง"

"แล้วท่านรู้สึกยังไงที่ต้องพ้นจากตำแหน่งไปด้วย?"

"มันเป็นตถตา มันเป็นเช่นนั้นเอง"

"แล้วท่านจะไปตั้งรัฐบาลใหม่กับเขาไหม?"

"ผมมีความรู้ความสามารถ ก็ต้องช่วยพี่น้องประชาชน จะนิ่งดูดายได้อย่างไรเล่า"

"เอ๊ะ! อย่างนี้จะสง่างามหรือคะ?"

"มันเป็นตถตา มันเป็นเช่นนั้นเอง"

"แปลว่าไม่ว่าใครตั้งรัฐบาล ท่านก็จะเป็นรัฐมนตรี?"

"ผมมีความรู้ความสามารถ ก็ต้องช่วยพี่น้องประชาชน จะนิ่งดูดายได้อย่างไรเล่า"

"แต่มันเหมาะสมหรือคะ?"

"มันเป็นตถตา มันเป็นเช่นนั้นเอง"

"สรุปคือใครมาใครไป ท่านอยู่ตลอด?"

"มันเป็นตถตา มันเป็นเช่นนั้นเอง"

"ขอโทษนะคะท่าน ดูเหมือนท่านใช้คำว่า 'ตถตา' ผิดบริบท น่าจะใช้ 'ตัวกูของกู' หรือเปล่าคะ?"

"ที่ผิดน่าจะเป็นพระบางวัดมากกว่ามั้ง ใช้คำผิดหรือถูก โน อิมพอร์ตั้น ที่ เวรี่ อิมพอร์ตั้น คือเราทำงานให้พี่น้องประชาชน"

"สรุปก็คือท่านเป็นจิ้งจกตุ๊กแกเกาะเก้าอี้แน่น ไม่น่าเกลียดหรือ?"

"เพื่อพี่น้องประชาชน จะเรียกผมว่าอะไรก็ยอม ผมมีความรู้ความสามารถ ก็ต้องช่วยพี่น้องประชาชน จะนิ่งดูดายได้อย่างไรเล่า"

"สรุปคือประชาชนยังจะเห็นหน้าท่านอีกในรัฐบาลชุดต่อไป?"

"มันเป็นตถตา มันเป็นเช่นนั้นเอง เคี้ยกเคี้ยก"

วินทร์ เลียววาริณ
29-8-2568

วันก่อนผมยืนรอรถไฟฟ้าใต้ดิน เสียงโฆษณาจากโทรทัศน์ที่ชานชาลาดังมากและต่อเนื่อง และหนีไม่พ้น จากชานชาลาที่เดิมเคยเงียบ บัดนี้เสียงที่ไม่มีใครต้องการแทรกเข้ามาเรียบร้อยแล้ว

ขึ้นรถไฟฟ้าไม่ว่าแบบใต้ดินหรือเหนือดิน ก็มีโฆษณา ยัดเยียดให้ผู้โดยสารดู

ศูนย์การค้ากลางเมืองแห่งหนึ่ง เปิดดนตรีดังแม้แต่ในลานจอดรถที่ไม่มีคน (ยกเว้นคนจอดรถและคนเอารถออก) เป็นครั้งแรกที่รู้ว่ารถยนต์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตชอบฟังเพลง ศูนย์การค้าแห่งนี้เปิดเพลงทุกจุด เข้าไปในห้องน้ำ จะเจอคลื่นเสียงสองสาย คลื่นหนึ่งคือเสียงเพลง อีกคลื่นหนึ่งคือเสียงประกาศให้ระวังโควิด-19 ที่จบไปนานแล้ว

ผมเป็นคนแก่ เข้าห้องน้ำทีจะใช้เวลานานกว่าคนหนุ่ม เพราะต่อมลูกหมากเสื่อม ก็ต้องยืนฟังคลื่นเสียงประกาศกับคลื่นเสียงเพลงตีกัน ทำให้ต่อมลูกหมากที่โดนคลื่นเสียงเสื่อมลงไปอีก

ศูนย์การค้า ร้านอาหาร แทบทุกแห่งต้องมีเสียงเพลง ในลิฟต์ก็มี

เดินไปตามถนน ก็มีเสียงนกหวีดของยามดังเป็นของแถม

ขึ้นแท็กซี่ก็ต้องเปิดเพลง

ครั้งหนึ่งผมบอกคนขับแท็กซี่ว่าช่วยปิดเพลงได้ไหม ได้ผลครับ คือผมต้องลงจากรถไปเรียกคันใหม่

แม้กระทั่งในสถานที่ที่ไม่ควรมีเสียงอย่างที่สุดเช่น สวนสาธารณะ ก็ยังเต็มไปด้วยมลพิษทางเสียง นิยมใช้เครื่องขยายเสียง ตั้งแต่การประกาศห้ามพาหมาเดินเล่น ไปจนถึงการใช้ไมโครโฟนร้องเพลงคาราโอเกะใต้ร่มไม้อย่างสุขสม แต่นกกาบินหนีหมด

ในช่วงเทศกาลรื่นเริง เรามักเห็นการจัดปาร์ตี้ยามดึกดื่นพร้อมเสียงดนตรีดังจากท้ายซอยถึงต้นซอย

ใช่ ไปที่ไหนก็มีเสียง

ใช่ เราเป็นชาติที่มีสิ่งหนวกหูมากที่สุดชาติหนึ่งในโลก

ที่แปลกก็คือไม่ค่อยมีใครคิดว่านี่เป็นเรื่องแปลก ไม่เห็นใครบ่นอะไร เราคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่มันไม่ใช่เรื่องปกติ

ความจริงที่หลายคนอาจไม่รู้หรือรู้แต่ลืมไปแล้วก็คือ การอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังเกิน 85 เดซิเบล (เช่น เสียงนกหวีดกับเสียงแตรรถ) นาน ๆ เป็นอันตรายต่อประสาทหู

เราไม่ควรอยู่ในสภาวะเสียงที่ดัง 80-90 เดซิเบลนานเกินกว่าแปดชั่วโมงต่อวัน การฟังเสียงดัง 115 เดซิเบลนานเพียงสิบห้านาทีต่อวัน ทำลายเยื่อแก้วหูได้ ถ้าเกิน 110 เดซิเบลขึ้นไปเป็นอันตรายต่อหู เกิน 180 เดซิเบลคือหูพัง

จำไว้เป็นสูตรว่า ทุก ๆ 5 เดซิเบลที่เพิ่มขึ้น ให้ลดเวลาที่อยู่กับเสียงนั้นลงครึ่งหนึ่ง

แต่มันมีทางที่ดีกว่านั้น คือรู้จักเงียบบ้าง

การแก้ปัญหามลพิษทางเสียงก็เช่นเดียวกับการแก้ปัญหาการจราจรและอีกหลาย ๆ ปัญหา นั่นคือแก้ที่คน ไม่ใช่ป้ายห้ามใช้เสียง

สิ่งแรกที่ต้องแก้คือทัศนคติ

เราไม่จำเป็นต้องอยู่กับเสียงตลอดเวลา

เราอยู่กับความเงียบบ้างก็ได้ ไม่ทำให้อายุเราสั้นลง ตรงกันข้าม อาจทำให้ยาวขึ้น เพราะจิตนิ่งขึ้น

เงียบ ๆ ไว้บ้าง โลกจะสดใสขึ้นอีกมาก

จุ๊! จุ๊! เงียบหน่อยนะ

วินทร์ เลียววาริณ
28 สิงหาคม 2568