รางวัลโนเบล คนไทยบางคนออกเสียงเพี้ยนว่า รางวัลโนเบิ้ล

ไม่ใช่นะครับ โนเบิ้ลแปลว่าห้ามเบิ้ล ส่วนโนเบล สะกด Nobel เป็นชื่อคน

มีภาพลักษณ์เป็นรางวัลสูงสุดของหลายสาขาวิชาชีพ

ปกติประกาศทุกปี ราวๆ ช่วงนี้ มีหลายสาขา เช่น ฟิสิกส์ เคมี แพทย์ วรรณกรรม สันติภาพ

ขณะที่บางชาติกำลังป้อยออยากให้ประธานาธิบดีสหรัฐฯได้รับโนเบิ้ล เอ๊ย! โนเบลสาขาสันติภาพ ข้าพเจ้าก็อยากเสนอรายชื่อคนที่น่าจะได้รับรางวัลเหล่านี้ ดังนี้

สาขาฟิสิกส์ ขอเสนอ จางฝาน แห่งยุทธภพเป่ย เพราะฝึกวิชาที่สวนทางทุกทฤษฎีฟิสิกส์ สามารถต้านแรงดึงพสุธา (gravity) ทะลุไดเมนชั่น อย่างนี้ไม่ให้โนเบิ้ลก็กระไรอยู่นะ ว่ามั้ย

สาขาเคมี ขอเสนอเจ้าสำนักตระกูลถัง ผสมยาพิษได้หลายขนาน อันตรายยิ่ง แม้ว่าพิษจะแรงสู้นักการเมืองบ้านเราไม่ได้

สาขาแพทย์ ขอเสนอท่านกงซุนฉวน ผู้คิดค้นยาสร้างมนุษย์พิสดารและยาแก้ด้วยจ้ะ อย่างนี้ต้องเบิ้ล เอ๊ย! เบลแล้วละ

สาขาสันติภาพ ขอเสนอท่านซิงเคอะแห่งดาวซานไถ (ไม่ใช่ชื่อเหล้า) เพราะเดินทางไกลไปช่วยสันติภาพโลก

สาขาวรรณกรรม ขอให้รางวัลร่วมแก่ท่าน ว. ณ เมืองลุง และ ท่าน น. นพรัตน์ ผู้คิดค้นเสียงหัวเราะเคี้ยกเคี้ยก

เคี้ยกเคี้ยก

วินทร์ เลียววาริณ
10-10-2025

................

สี่ภพ ผลงาน 5 ปีของ วินทร์ เลียววาริณ

จำหน่ายในงานหนังสือและทางออนไลน์
งานหนังสือบูธ F-21 (ราคา 2,300.- ถ้ารับกลับเอง)

ปัญหาใหญ่ที่สุดของชาวโลกส่วนมากคือ เราถูกสอนแต่เด็กให้คิดถึงแต่อนาคตที่ดีกว่า ไม่ใช่ปัจจุบันที่ดี

เราถูกสอนให้นึกถึงเป้าหมาย และเดินไปให้ถึงเป้าหมายนั้น นี่ทำให้หลายคนตีความผิด คิดว่าอนาคตสำคัญกว่าปัจจุบัน

การวางแผนอนาคตไม่ใช่การใช้อนาคต มันก็คือแผนหรือโครงหลวม ๆ ให้เรารู้ แต่ไม่ใช่การใช้ชีวิตกับอนาคต ตัวอย่างที่ชัดที่สุดก็คือความวิตกกังวลในเรื่องของอนาคต เราจะล้มเหลวไหม เราจะสอบตกไหม เราจะ ฯลฯ

จนในที่สุดเราก็กลายเป็นคนที่ไม่มีปัจจุบัน

มองในมุมนี้ คนไร้ ‘อนาคต’ ไม่น่าเป็นห่วงเท่าคนไร้ ‘ปัจจุบัน’!

คนมีปัญญาจึงนับทุก ๆ วันเป็นชีวิตเอกเทศ

เซเนกาเขียนว่า “มันไม่ใช่ว่าเรามีเวลาน้อย แต่เพราะเราเสียเวลาไปมากต่างหาก ชีวิตที่เราได้รับมาไม่สั้นเลย แต่เราทำให้มันสั้นเอง มันไม่ใช่เราไม่ได้รับอย่างเพียงพอ แต่เราใช้มันไปอย่างเปล่าประโยชน์”

การเจียดเวลาปัจจุบันไปใช้ในอดีตและอนาคต เท่ากับเปลืองทรัพยากร เปลืองอายุ

บางคนอายุยืน 80 ปี แต่ใช้จริง ๆ ไม่ถึงครึ่ง เพราะละลายเวลาที่เหลือไปกับอดีตที่ผ่านไปแล้ว และอนาคตที่ไม่มีตัวตน

นักเขียน นักปรัชญา อลัน วัตต์ส กล่าวว่า “จิตสำนึกของเราถูกปกคลุมด้วยความทรงจำกับความคาดหวัง เราไม่รู้ว่ามันไม่เคยมี และจะไม่มีวันมีประสบการณ์อื่น ๆ นอกจากประสบการณ์ปัจจุบันขณะ ดังนั้นเราจึงหลุดไปจากโลกของความจริง เราสับสนโลกที่เราพูดถึง  โลกที่เราอธิบาย และวัดค่า กับโลกที่เป็นจริง”

เซเนกาเขียนว่า “ความสุขที่แท้จริงคือการรื่นรมย์กับปัจจุบัน ปราศจากความวิตกยึดมั่นเรื่องอนาคต ไม่ปรุงแต่งตัวเราเองด้วยความหวังหรือความกลัว แต่จงพอใจกับสิ่งที่เรามี ซึ่งก็เพียงพอแล้ว สำหรับคนที่ไม่ต้องการสิ่งใด พรประเสริฐที่สุดของมนุษย์อยู่ในตัวเราเอง และเอื้อมถึง คนมีปัญญาพอใจในสิ่งที่เขามี ไม่ว่าจะเป็นอะไร ไม่ปรารถนาสิ่งที่เขาไม่มี”

เล่าจื๊อกล่าวว่า 
“หากเจ้าหดหู่ เจ้ากำลังอยู่กับอดีต
หากเจ้าวิตก เจ้ากำลังอยู่กับอนาคต
หากเจ้ามีความสงบ เจ้ากำลังอยู่กับปัจจุบัน”

วินทร์ เลียววาริณ
10-10-25