หลังจากได้ยินวีรกรรมของอาแปะกวงติงแล้ว คุณบริสุทธิ์ก็ร้องว่า “เออ! แกแสบสมชื่อกวงติงจริง ๆ”

เพื่อนบอก “ชื่อที่ถูกต้องคือเติ้งกวงหยง”

“นั่นแหละ กวงติงมาก”

“รู้รึเปล่าว่าตอนนี้คุณเติ้งกวงหยงจะแต่งงานใหม่?”

คุณบริสุทธิ์ตาโต “แกอายุเท่าไหร่แล้ว?”

“ก็น่าจะอายุร่วมแปดสิบแล้วในปีนี้”

“แล้วไหวหรือ?”

“แกบอกว่าสบายมาก แกกินแตงโมแช่น้ำมะพร้าวสลับดื่มน้ำมะพร้าวผสมแตงโมปั่นทุกวันมาตั้งแต่หนุ่ม แกอยากมีลูกอีกคนมาดูแลกิจการ”

“แล้วจะมีลูกได้หรือ?”

“คนอื่นก็ถามแก แกรำคาญก็ไปหาหมอเพื่อตรวจยืนยันว่าน้ำเชื้อแกยังไม่หมดอายุ หมอบอกว่า ‘งั้นก็ต้องตรวจสเปิร์ม’ แล้วยื่นขวดแก้วเปล่าใบเล็ก ๆ ให้เติ้งกวงหยง บอกว่า ‘คุณไปจัดการใส่น้ำเชื้อของคุณในขวดนี้ พรุ่งนี้เอากลับมาที่นี่’...

“วันรุ่งขึ้นเติ้งกวงหยงกลับไปหาหมออีกครั้ง พร้อมขวดเปล่า หมอถามว่า ‘ทำไมมันจึงยังเป็นขวดเปล่า? คุณไม่มีอารมณ์หรือ?’

‘เปล่าครับ ผมยังไหว แต่เมื่อวานนี้ผมออกจากคลินิกหมอ ก็กลับบ้าน ผมเข้าห้องน้ำ พยายามอยู่นาน แต่ไม่สำเร็จ ผมออกมาเหงื่อท่วมตัว แม่ครัวเห็นเข้าก็ถาม ผมก็บอกตามความจริง’

‘คุณบอกความจริงกับแม่ครัว?’

‘ใช่ เธอเป็นคนนิสัยดี เคยแต่งงาน แต่ผัวทิ้ง ทั้งที่เธอเป็นคนสวยเซ็กซี่ หุ่นประมาณ 38-24-39 เธอก็ช่วยผม เพื่อให้ใส่ขวดได้’

‘เธอช่วยคุณ?’

‘ใช่ บอกแล้วไงว่าเธอเป็นคนนิสัยดี’

‘แล้วไงต่อ?’

‘ปรากฏว่าเธอช่วยผมไม่สำเร็จ’

‘ทำไมไม่สำเร็จ?’

‘มันยากกว่าที่คิด ทีแรกเธอใช้มือ ต่อมาก็ใช้ปาก ก็ยังไม่สำเร็จ เธอจึงไปเรียกสาวใช้จากบ้านข้าง ๆ มาช่วยอีกคน’

“หมอตาค้าง เอ่ยว่า ‘แล้ว?’

“เติ้งกวงหยงเล่าต่อ ‘สาวใช้คนนี้อายุยี่สิบกว่า เซ็กซี่มาก หุ่นประมาณ 39-24-38’

“หมอยังคงตาค้าง ‘แล้ว?’

‘เราสามคนก็นัวเนียกันอยู่ชั่วโมงกว่า ผู้หญิงสองคนนี้ก็ช่วยผมเต็มที่ คนนึงใช้มือ อีกคนใช้ปาก สลับกันไปมา’

‘สามคนเลยเรอะ?’

‘ใช่ เราสามคนทำไปร้องครางไป ทำกันจนเหงื่อแตก ก็ยังไม่สำเร็จ นี่เองที่ทำให้ขวดใบนี้ยังว่างอยู่’

“หมอถอนใจยาว บอกอาแปะว่า ‘ผมว่าคุณล้มเลิกความคิดแต่งงานใหม่เถอะนะ เห็นชัดว่าคุณไม่สู้ สาวเซ็กซี่สองคนยังช่วยคุณไม่สำเร็จ’...

“เติ้งกวงหยงตอบว่า ‘ก็จะสำเร็จได้ไงโว้ย! ขวดของหมอนี่ปิดฝาแน่นฉิบหาย เปิดฝายังไงก็เปิดไม่ออก ผมมาขอเปลี่ยนขวด’...”

วินทร์ เลียววาริณ
10-10-25

ปัญหาใหญ่ที่สุดของชาวโลกส่วนมากคือ เราถูกสอนแต่เด็กให้คิดถึงแต่อนาคตที่ดีกว่า ไม่ใช่ปัจจุบันที่ดี

เราถูกสอนให้นึกถึงเป้าหมาย และเดินไปให้ถึงเป้าหมายนั้น นี่ทำให้หลายคนตีความผิด คิดว่าอนาคตสำคัญกว่าปัจจุบัน

การวางแผนอนาคตไม่ใช่การใช้อนาคต มันก็คือแผนหรือโครงหลวม ๆ ให้เรารู้ แต่ไม่ใช่การใช้ชีวิตกับอนาคต ตัวอย่างที่ชัดที่สุดก็คือความวิตกกังวลในเรื่องของอนาคต เราจะล้มเหลวไหม เราจะสอบตกไหม เราจะ ฯลฯ

จนในที่สุดเราก็กลายเป็นคนที่ไม่มีปัจจุบัน

มองในมุมนี้ คนไร้ ‘อนาคต’ ไม่น่าเป็นห่วงเท่าคนไร้ ‘ปัจจุบัน’!

คนมีปัญญาจึงนับทุก ๆ วันเป็นชีวิตเอกเทศ

เซเนกาเขียนว่า “มันไม่ใช่ว่าเรามีเวลาน้อย แต่เพราะเราเสียเวลาไปมากต่างหาก ชีวิตที่เราได้รับมาไม่สั้นเลย แต่เราทำให้มันสั้นเอง มันไม่ใช่เราไม่ได้รับอย่างเพียงพอ แต่เราใช้มันไปอย่างเปล่าประโยชน์”

การเจียดเวลาปัจจุบันไปใช้ในอดีตและอนาคต เท่ากับเปลืองทรัพยากร เปลืองอายุ

บางคนอายุยืน 80 ปี แต่ใช้จริง ๆ ไม่ถึงครึ่ง เพราะละลายเวลาที่เหลือไปกับอดีตที่ผ่านไปแล้ว และอนาคตที่ไม่มีตัวตน

นักเขียน นักปรัชญา อลัน วัตต์ส กล่าวว่า “จิตสำนึกของเราถูกปกคลุมด้วยความทรงจำกับความคาดหวัง เราไม่รู้ว่ามันไม่เคยมี และจะไม่มีวันมีประสบการณ์อื่น ๆ นอกจากประสบการณ์ปัจจุบันขณะ ดังนั้นเราจึงหลุดไปจากโลกของความจริง เราสับสนโลกที่เราพูดถึง  โลกที่เราอธิบาย และวัดค่า กับโลกที่เป็นจริง”

เซเนกาเขียนว่า “ความสุขที่แท้จริงคือการรื่นรมย์กับปัจจุบัน ปราศจากความวิตกยึดมั่นเรื่องอนาคต ไม่ปรุงแต่งตัวเราเองด้วยความหวังหรือความกลัว แต่จงพอใจกับสิ่งที่เรามี ซึ่งก็เพียงพอแล้ว สำหรับคนที่ไม่ต้องการสิ่งใด พรประเสริฐที่สุดของมนุษย์อยู่ในตัวเราเอง และเอื้อมถึง คนมีปัญญาพอใจในสิ่งที่เขามี ไม่ว่าจะเป็นอะไร ไม่ปรารถนาสิ่งที่เขาไม่มี”

เล่าจื๊อกล่าวว่า 
“หากเจ้าหดหู่ เจ้ากำลังอยู่กับอดีต
หากเจ้าวิตก เจ้ากำลังอยู่กับอนาคต
หากเจ้ามีความสงบ เจ้ากำลังอยู่กับปัจจุบัน”

วินทร์ เลียววาริณ
10-10-25