มีนักเขียนหลายคนที่ผมแอบฝากตัวเป็นศิษย์ โดยเรียนแบบครูพักลักจำ ศึกษาเทคนิคการเขียนเอาเอง เช่น พนมเทียน อาจินต์ ปัญจพรรค์ เป็นต้น เพราะเป็นนักเขียนชั้นครู

งานของ อาจินต์ ปัญจพรรค์ มีจุดเด่นที่เรียบง่าย ตรงไปตรงมา แต่ใช้ภาษาอุปมาอุปไมยชั้นเลิศ หากเทียบกับนักเขียนฝรั่ง ภาษาตรงๆ แบบนี้ก็น่าจะคือ เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์

ปีที่แล้วผมแนะนำหนังสือของนักเขียนชั้นครูท่านนี้ คือเรื่อง เก็บตกจากเหมืองแร่ จากการรวบรวมงานของศิษย์คนสุดท้ายของท่าน - วีระยศ สำราญสุขทิวาเวทย์

คุณวีระยศชื่นชอบงานเขียนของ อาจินต์ ปัญจพรรค์ และตามค้นหาข้อมูลตกค้างที่หลุดหล่นตามที่ต่างๆ มารวมเป็นเล่ม

ปีนี้เขาก็รวมได้อีกเล่มหนึ่ง ชื่อเรื่อง ในเหมืองแร่มีนิยาย

พลิกดูแล้ว เป็นงานเขียนช่วง 2490-2534 รวมนิยายเหมืองแร่ 5 เรื่องและเกร็ดอื่นๆ หลายเรื่องเคยอ่านมาก่อน หลายเรื่องก็ไม่เคยเห็น อ่านแล้วได้อารมณ์อดีตเก่าๆ คืนมา

ในเล่มมีบทหนึ่งที่ตีพิมพ์ในนิตยสารฟ้าเมืองไทย วันที่ 9 ตุลาคม 2518 ปรมาจารย์ภาษาไทยท่านหนึ่งคือ เจือ สตะเวทิน เขียนชมการใช้ภาษาของ อาจินต์ ปัญจพรรค์

"ที่ว่าอาจินต์ใช้ภาษาดี เพราะภาษาของเขามีความคิดดีอยู่เสมอ ระมัดระวังที่จะไม่เขียนประโยคที่ไม่มีความหมายอะไรลงไป"

ยกตัวอย่างภาษาของเขา

- ต้องมีผู้แพ้จึงจะเป็นการประกวด

- ตะกร้าสร้างนักเขียนมาทุกยุค

ฯลฯ

คอหนังสือ อาจินต์ ปัญจพรรค์ ไม่น่าพลาดสะสม ถือว่าเป็นของต้องมี

เพราะในเหมืองแร่มีนิยาย และในนิยายมีเหมืองแร่มีค่าแห่งชีวิต

วินทร์ เลียววาริณ 29-6-66

ป.ล. ใครสนใจก็สั่งซื้อได้เฉพาะที่ เพจโอเลี้ยงห้าแก้ว 2508 & คารีศมา
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063524710170